Κατά το διάστημα 1920-1923 η Αλεξανδρούπολη έζησε όλη την αναταραχή και το δράμα των καταστροφών της Ανατολικής Θράκης και της Μικράς Ασίας.

Το πρώτο υδρευτικό δίκτυο της πόλης της Αλεξανδρούπολης κατασκευάστηκε όταν μετά το έτος 1920 όπου απελευθερώθηκε η πόλη, και αριθμούσε περίπου 6-7 χιλιάδες κατοίκους. Τα όριά της από Ανατολή, Βοριά και Δύση, ορίζονταν από την σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε τους τρεις σταθμούς: Ανατολικοί σιδηρόδρομοι - Στρατιωτική στάση - Ζαγκστόν Θες/νικης.

Το έτος 1923, κτίσθηκαν και οι οικισμοί Ν. Χιλή και Μαίστρος. Στα 1926, άρχισε η μελέτη για το δίκτυο ύδρευσης της πόλης δαπάνης περίπου 10.800 λιρών Αγγλίας, με δάνειο που χορήγησε η κτηματική τράπεζα.

Το έργο περιελάβανε την κατασκευή δύο υδρομαστεύσεων, μία στη περιοχή του ποτάμου και μία στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης, περιοχή που αποκαλείται "μάνα νερού". Επίσης κατασκευάσθηκε μια δεξαμενή 600m³, που βρίσκεται στην οδό Ανθεμίου μέχρι σήμερα, χωρίς όμως να λειτουργεί.

Οι ποσότητες του νερού και των δύο υδρομαστεύσεων έφταναν τα 50m³/h. Παράλληλα κατασκευάσθηκε και ο αγωγός μεταφοράς Ποτάμου Αλεξ/πολης, διατομής Φ150 από χυτοσίδηρο, όπου με φυσική ροή έφτανε το νερό στην δεξαμενή "μάνα νερού" και από εκεί με αγωγούς διανομής, στην πόλη.

Με την έκρηξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου έφερε αναταραχή στην πόλη σκορπίζοντάς την στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μετά το τέλος του πολέμου και κυρίως μετά το 1950, που ηρέμησε η περιοχή ξαναγέμισε η πόλη από τους κατοίκους της, όπου σ' αυτούς προστέθηκαν και άλλοι από τις γύρω περιοχές του Νομού Έβρου.

Έτσι το έτος 1952 γίνεται η πρώτη γεώτρηση στην περιοχή (κτήμα Λεονταρίδη), βορειοδυτικά της πόλης με παροχή νερού 100m3/h και βάθος γεώτρησης 42μέτρα. Παράλληλα κατασκευάζεται και μία δεξαμενή χωρητικότητας 800m³. Με την βοήθεια αγωγού διατομής Φ250 από υλικό αμιάντου μεταφέρεται το νερό από την δεξαμενή στην πόλη.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται έως και το έτος 1963 όπου διακόπτεται η υδρομάστευση στην περιοχή "μάνα νερού". Το έτος 1965 αλλάζει το αντλητικό συγκρότημα της γεώτρησης και αυξάνεται η παροχή νερού από 100m³/hσε 200m³/h. Συγχρόνως αλλάζει και ο αγωγός διατομής Φ200 από υλικό Αμιάντου.

Το έτος 1970 γίνεται η δεύτερη γεώτρηση στην ίδια περιοχή με την πρώτη με παροχή νερού 100m³/h. Από τότε μέχρι το έτος 2005 πραγματοποιούνται μια σειρά γεωτρήσεων στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης και κοντά στις υπάρχουσες δεξαμενές, με παροχές από 80m3/h έως και 150m3/h, και με βάθη από 90μ. μέχρι 200μ. με σκοπό να καλύψουν τις συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού και των απαιτήσεων των δημοτών.

Το 1979 κατασκευάζεται η δεξαμενή χωρητικότητας 2.100m³, σε υψόμετρο 91 μέτρα, με σκοπό να υδροδοτήσει και τα πιο υψηλά και απομακρυσμένα σημεία της πόλης, για τον λόγο αυτό κατασκευάζονται και δύο καταθλιπτικοί αγωγοί διατομής Φ200 από αμίαντο καθώς και δύο αντλητικά συγκροτήματα παροχή 400m³/h. Έτσι το νερό μεταφέρεται από την δεξαμενή των 800m3 στη δεξαμενή των 2.100m³, παράλληλα κατασκευάζεται αγωγός μεταφοράς νερού διατομής Φ300 από αμίαντο που ξεκινά από την δεξαμενή 2.100m³, και καταλήγει στην δεξαμενή των 800m³, από εκεί δύο αγωγοί διατομής Φ250, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν το νερό στην πόλη.

Λόγω της μείωσης της στάθμης του νερού των γεωτρήσεων με σχετικά γρήγορους ρυθμούς με αποτελέσματα αυτά της έντονης λειψυδρίας κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, κρίθηκε αναγκαίο κάποιο έργο που θα εκμεταλλευόταν τα επιφανειακά νερά. Τέτοιο είναι το φράγμα στην περιοχή της Αισύμης, το έτος 2004 όπου εγκρίνεται η χρηματοδότηση από την Ε.Ε. κατασκευάζεται το έργο του Υδροταμιευτήρα, όπου με αγωγό μεταφορά διατομής Φ600 από υλικό ελατό χυτοσίδηρο μεταφέρει μετά από μια διαδρομή 36 χιλ. το νερό στο Διυλιστήριο, και στην συνέχεια στην δεξαμενή των 8.100m³.